قدس آنلاین: مردم جامعه به دلیل بی‌اطلاعی از جزئیات بیماری کرونا، شیوع این ویروس را باور نکرده بودند و نمی‌دانستند کرونا تا چه اندازه می‌تواند ویروس خطرناکی برای سلامت جسمی انسان‌ها باشد، اما وقتی عکس‌های بیمارستان‌ها، بستری شدن بیماران و وضعیت ناگوار همراه با شرایط ویژه پرستاران و پزشکان در لباس‌های مخصوص در فضای مجازی منتشر شد، با حقیقت ماجرا بیشتر آشنا شدند و هر چه می‌گذشت آگاهی آن‌ها نسبت به این بیماری و مرحله پیشگیری از آن بیشتر مورد توجه قرار می‌گرفت.
عکس‌هایی که توسط عکاسان از جزئیات شیوع بیماری کرونا گرفته شد، علاوه بر اینکه ایثارگری‌های جامعه پزشکی و پرستاری را در کنار شرایط ایجاد شده برای بیماران نشان داد، همه را به این باور رساند که عکاسی از کرونا با عکاسی در بحران‌هایی همچون سیل، زلزله و آتش‌سوزی متفاوت است.
عکاسان خبری در روزهای کرونایی جان خود را کف دست گذاشتند و برای انجام رسالت خود به بیمارستان‌ها و مراکز درمانی رفتند.
با توجه به تعداد عکس‌های منتشر شده در خبرگزاری‌ها، رسانه‌ها و فضای مجازی زمان آن رسیده تا تأثیرگذاری «کرونا» بر هنر عکاسی سنجیده شود. به همین منظور در صفحه امروز به سراغ چند عکاس خبری رفتیم تا با آن‌ها در خصوص خطرات و جذابیت‌های عکاسی کرونا و تغییری که این پدیده توانست در هنر عکاسی ایجاد کند، صحبت کنیم. گزارش امروز را بخوانید.
ارتقای سطح کیفی عکاسی در بحران
یکی از عکاسان خبری، عکاسی در تمام شرایط از بحران‌ها را رسالت مهمی برای جامعه عکاسی می‌داند و می‌گوید: شرایط عکاسی در کرونا با بحران‌های دیگر از جمله سیل و زلزله متفاوت بود، زیرا وقتی اتفاقی برای عکاس در سیل یا زلزله بیفتد، فقط او را درگیر می‌کند اما اگر عکاس به این بیماری مبتلا شود ممکن است خانواده و اطرافیان او هم با این بیماری چالش داشته باشند.
احمد بلباسی، عکاس خبرگزاری صدا و سیما با بیان اینکه ایثارگری پرستاران، پزشکان و افرادی که در بخش خدمات بیمارستان کار می‌کنند در شیوع بیماری کرونا دیده شد، به ایثارگری عکاسان اشاره می‌کند و می‌گوید: در این شرایط پس از اینکه عکس‌ها منتشر می‌شد، مردم عکس‌ها را تماشا می‌کردند، اما ایثارگری عکاسان که جان خود را کف دست گذاشتند و برای اجرای رسالت خود به بیمارستان‌ها و مراکز درمانی کرونا می‌رفتند کمتر مورد توجه قرار گرفت.
او معتقد است سطح کیفی آثار عکاسان در سال‌های اخیر ارتقای قابل توجهی داشته و سبب شده خروجی بهتری در سایت‌های خبری و فضای مجازی منتشر شود، همچنین سطح کیفی کار عکاسی در بحران نیز ارتقا پیدا کرده، زیرا عکاسان تجربیات مختلفی در سال‌های اخیر کسب کرده‌اند.
این عکاس خبری بیان می‌کند: شغل ما در کشور امنیت ندارد و هر اتفاقی که برای عکاس و وسایل اول بیفتد خودش باید پاسخگو باشد و از جانب هیچ ارگان یا سازمانی تحت حمایت قرار نمی‌گیرد.
بلباسی یکی از عمده مشکلات عکاسان را سخت بودن مراحل دریافت مجوز عنوان می‌کند و می‌گوید: با توجه به اینکه عکاسان خبری لازم است برای پوشش تصویری کرونا یا بحران‌های دیگر اقدام کنند، به جای اینکه مسئولان به دنبال عکاسان باشند تا این لحظات را ثبت کنند، متأسفانه عکاسان باید به دنبال مسئولان مرتیپبط باشند تا بتوانند مجوز بگیرند.
او یکی دیگر از مشکلات عکاسی را ورود عکاسان آزاد به حیطه عکاسان خبری عنوان می‌کند و توضیح می‌دهد: نمی‌گویم عکاسان آزاد از سوژه‌های خبری عکاسی نکنند، اما بهتر است از مکان‌ها و سوژه‌هایی عکس‌برداری کنند که برای عکاسان خبری مشکلی ایجاد نشود.
تاریخ به عکس‌هایی درباره کرونا نیاز دارد
یکی دیگر از عکاسان خبری یکی از مهم‌ترین تفاوت‌های بحران ناشی از شیوع کرونا نسبت به سایر بحران‌ها را در ایجاد ضعف در شرایط روحی عکاس با توجه به تماشای شرایط سخت و نامناسبی که این بیماری برای بیماران، پزشکان، پرستاران و خدمات بیمارستان ایجاد کرده، عنوان می‌کند.
امیر حسام‌نژاد عکاس خبری خبرگزاری «تسنیم» در گفت‌وگو با خبرنگار ما معتقد است تاریخ به عکس‌هایی درباره کرونا نیاز دارد. او که سابقه ۲۰ سال عکاسی دارد و در همه بحران‌ها برای ثبت لحظه‌های مختلف حضور داشته، می‌گوید: با همه خطراتی که کرونا دارد اما نمی‌توان نسبت به آن بی‌تفاوت بود و باید تأثیرگذاری آن را در جامعه ثبت کرد.
او ادامه می‌دهد: برای پرورش من به عنوان عکاس خبری سرمایه‌گذاری شده و به من به عنوان یک عکاس اجازه داده می‌شود در مکان‌های ممنوعه عکاسی کنم و رسالت خود را انجام دهم، بنابراین موظفم از سوژه‌های کرونا هم عکاسی کنم.
حسامی‌نژاد در ادامه به تأثیر این هنر در آگاهی دادن به مردم اشاره و تصریح می‌کند: مردم در ابتدا با شنیدن اخباری از شیوع کرونا این موضوع را جدی نگرفتند، اما پس از تماشای عکس‌ها، در رفتار اجتماعی و بهداشتی خود در جامعه تجدید نظر کردند؛ این موضوع نشان می‌دهد زبان و هنر تصویر می‌تواند بسیاری از نکات و موضوعات لازم را به مردم منتقل کند و در نحوه نگرش آن‌ها تأثیرگذار باشد.
این عکاس خبری معتقد است اکنون که شیوع بیماری کرونا به سمت مهار رفته و شاید زمان پایانی خود را می‌گذراند، لازم است مسئولانی همچون وزارت بهداشت، دانشگاه‌های علوم پزشکی و مراکز مربوطه جشنواره‌ای برگزار کنند تا علاوه بر ارزش‌گذاری برای عکاسان و حضور آن‌ها در شرایط سخت کرونا، آثار مختلف در این خصوص را نیز جمع‌آوری کنند تا آرشیوی از این عکس‌ها ایجاد شود.
حسامی‌نژاد بیان می‌کند: متأسفانه با پیگیری‌هایی که انجام دادم، علوم پزشکی قم در خصوص برگزاری چنین جشنواره‌ای اقدامی انجام نداد، در حالی که این موضوع بسیار مهم و لازم الاجراست.
تغییر سوژه‌های کرونا
یک عکاس خبری می‌گوید: «کرونا یک مشکل بیولوژیک است؛ یعنی در دسته‌بندی بحران جزو بلایای طبیعی به حساب می‌آید. قواعد عکاسی از این بیماری همانند عکاسی بحران است ولی محافظت‌های خاص خود را دارد. البته تجربه عکاسی از کرونا نسبت به بحران‌های متفاوت‌تر است؛ زیرا معمولاً در مواردی مانند سیل یا زلزله می‌توانید مشکل را به صورت فیزیکی ببینید و می‌دانید در زمان زلزله نباید زیر سقف باشید و یا در زمان سیل در بلندی قرار بگیرید».
مرتضی نیکوبذل ـ عکاس خبری آژانس عکس سیپاپرس ـ که در ایام قرنطینه و اوج کرونا فعالیت بالایی داشته و اکنون نیز همچنان درباره کرونا و موضوعات مرتبط با آن به عکاسی می‌پردازد، ادامه می‌دهد: در مورد ویروس کرونا موضوع تا حدودی متفاوت است و شما با چیزی طرف هستید که به صورت فیزیکی برای مردم قابل لمس نیست و نمی‌توانید آن را ببینید؛ در نتیجه کار تا حدودی سخت می‌شود؛ زیرا سانت به سانت محیط اطراف شما می‌تواند آلوده باشد.
او تصریح می‌کند: در زمان زلزله یا سیل با رعایت نکاتی می‌توانید تا ۹۰ درصد مصون باشید، ولی در مورد کرونا در خوشبینانه‌ترین حالت تا ۵۰ درصد امکان ابتلا نشدن وجود دارد؛ زیرا مثلاً برای یک عکاس اگر حتی دستکش و ماسک داشته باشد و وسایل خود را ضد عفونی کند، باز هم تا یک حد خاص امکان ضدعفونی کردن دوربین برای او وجود دارد و در برخی جاها امکان ضدعفونی دوربین نیست و ممکن است از همین طریق به بیماری مبتلا شود. اگر هم بتواند همه بخش‌های دوربین خود را ضدعفونی کند، امکان آسیب رسیدن به دوربین وجود دارد».
نیکو بذل در خصوص مدت عکاسی از کرونا می‌گوید: همان اوایل اسفند که نخستین موارد مشکوک بیماری یافت و در بیمارستان شهدای یافت آباد بستری شدند، کار من با موضوع کرونا کلید خورد. نکته جالب در مورد این ویروس، تغییر مداوم سوژه‌ها و تعداد شاخه‌های زیاد برای پرداختن به این موضوع است.
نیکوبذل در ادامه برای توضیح بیشتر، نمونه‌ای را مثال می‌زند و توضیح می‌دهد: فرض کنید زمانی که از سیل به عنوان یک بحران طبیعی عکس می‌گیرید، محل سیل، سیل‌زده‌ها و کمپ آن‌ها برای عکاسی وجود دارد. پس از حادثه نیز می‌توان از بازسازی مکان‌ها و فضاهای تخریب شده بر اثر سیل عکاسی کرد و پس از یک هفته تا ۱۰ روز اعلام می‌کنند وضعیت به حالت ثابت رسیده و دیگر پرداختن به موضوع اهمیت چندانی ندارد. ولی در مورد کرونا پس از گذشته سه ماه، از تعداد سوژه‌ها کم نشده و شاید شکل آن‌ها تغییر کرده و حتی سوژه‌های قبلی اضافه شده باشد.
«همچنین هنوز به مرحله‌ای نرسیده‌ایم که بگوییم اکنون بازسازی پس از بحران را به تصویر بکشیم، بلکه این ویروس هنوز در جریان است و اتفاق می‌افتد. مثلاً یکی از مواردی که با کرونا با آن مواجه شدیم، مشکلات اقتصادی است که البته باید برنامه و یا نقطه نظر خاصی را برای به درستی به تصویر کشیدن این موضوع در نظر بگیریم؛ زیرا در بخش‌های زیادی نیاز داریم وارد زندگی خصوصی مردم شویم و برای این کار باید راهی برای بدست آوردن اعتماد آن‌ها پیدا کنیم».
او در پایان گفت: کرونا بیشتر موجب شکوفایی عکاسی خبری شد و نشان داد چه کسانی واقعاً مرد عمل هستند و چه کسانی بیشتر شیفته شکلِ شاید زیبای خبر باشند که البته
عکاسی خبری هیچ شکل زیبایی ندارد و تنها بخش هیجان‌انگیز آن شاید زمانی باشد که عکسِ عکاس در یک روزنامه یا سایت معتبر منتشر می‌شود. آن دسته از عکاسان خبری که بیشتر شیفته شکل ظاهری عکاسی خبری شده بودند و فکر می‌کردند شکل ظاهری خوبی دارد، اکنون حضور ندارند.
انتهای پیام/
نظر شما